Van alles gaat er door je heen, je wordt heen en weer geslingerd tussen zal ik wel en zal ik niet. En nee, geen enkele beslissing is licht te nemen. Maar degene van je scheiding is misschien wel de lastigste.

Ben je benieuwd hoe het bij mij ging en wat ik bij de meeste cliënten van mij terug hoorde die ik begeleidde?

Je voelt dat het niet zo lekker loopt tussen jullie en dat negeer je. In de hoop dat het weggaat. (Wat het niet doet.)

Dan worden de signalen meestal wat heviger en is negeren geen optie meer. Dat was het al niet, maar dat zag je toen nog niet. Je maakt het bespreekbaar, je partner voelt hetzelfde. Goh, jullie zijn het een keer eens, dat is ook voor het eerst sinds lange tijd dus je krijgt weer hoop; en jullie besluiten samen naar een relatietherapeut te gaan.

Je gedachtes aan een scheiding gaan weer wat naar de achtergrond want niemand wil scheiden. Je volgt vele sessies bij de therapeut en het is heel hard werken. Het is een gevoel van 1 stap vooruit en 2 weer achteruit. Waar gaat dit heen, vraag je je vaak vertwijfeld af? Of gaat het überhaupt ergens heen?

Iets wat ik mijzelf ook regelmatig afvroeg; en dan toch weer doorging in de hoop dat we elkaar weer zouden vinden. Ergens tussen alle nare woorden, verwachtingen, onuitgesproken verlangens, pijn en gemis. Is daar dan toch nog iets? Iets wat we kunnen gebruiken om de gebroken delen te lijmen. Tot een nieuwe vaas…een nieuw leven?

Helaas, voor velen komt dan toch het vervolg. De uiteindelijke stap naar de mediator of scheidingsadvocaat. En dan begint de weg om er samen op een hopelijk redelijke manier uit te komen. Wat soms lukt en vaak ook niet. En hoe lastig is het, dat als je eenmaal de stap hebt gezet om te gaan scheiden, je als twee redelijke volwassenen naast elkaar moet zitten en dingen gaat regelen. Alles moet besproken worden, van een ouderschapsplan tot de financiën. Waar geen plaats is voor emoties, althans niet de emoties waar jij mee worstelt.

Waar ik mee worstelde. Scheiden is ontwrichtend. Ik heb wel eens gezegd; “als ik het had geweten had ik het misschien niet gedaan”. Maar dat is natuurlijk niet waar. Je ziet op tegen de berg en je wordt heen en weer geslingerd tussen; ik wil dit niet en ik wil dit wel. En “dit” is dan alles wat op de schop gaat, je hele leven, je gezin, je werk, je huis maar ook vrienden, familie. Hoe gaan we dat allemaal regelen en hoe ga ik mijn leven weer oppakken? En dat heen en weer geslingerd worden tussen enerzijds het praktische en anderzijds het emotionele, de ontvlechting van alles, dat maakt scheiden zo enorm ontwrichtend, vermoeiend en heel pijnlijk.  

De beslissing is achteraf goed geweest, maar de gevolgen zijn groots. Die kan je niet overzien als je ervoor staat. Het gaat heel veel mensen aan. Je partner, jezelf, de kinderen, familie, vrienden. En soms ook werk, je huis, je inkomen. De status quo zoals je die had, wordt opgeschud. Dat weet je van tevoren, dat dit in meerdere of mindere mate gaat gebeuren. Maar je emoties kan je niet voorspellen. Emoties die je overspoelen, alle kanten opgaan, waarbij jij je staande probeert te houden en vooruit probeert te gaan.

Eerst heb je de fase waarin je het net hebt gemeld of gemeld hebt gekregen. De boodschap zomaar rauw op je dak. Dat lijkt een soort fase waarin niet zoveel gebeurt. Je  zit in een bepaalde twilight zone. Er lijkt niks te gebeuren, je bent als het ware verdoofd. Is dit wel echt? Heb ik het goed gehoord en begrepen? Alles wat je samen hebt meegemaakt komt langs in je hoofd.. 10/20 of misschien wel meer jaren flitsen langs je gedachtes. Oh ja weet je nog? Toen we samen daar op vakantie waren. Maar tegelijkertijd voel je ook woede, boosheid. Die … hoe haalt hij het in zijn hoofd. Of hoe haalt zij het in haar hoofd.

In mijn geval was het hij. Terwijl ik de boeman was. De boevrouw die de boodschap bracht.

Maar is het dan minder erg? Voel je het minder erg als jij de boodschap brengt. Nee, kan ik je zeggen. Het is net zo erg. Niemand doet iemand graag opzettelijk pijn.

Die emoties die zo door elkaar lopen is wel een kenmerk van rouw. Van alle fases van rouw waar je doorheen moet.

Van de fases van de schok, erkenning, aanpassing en de groei. En in al mijn onnozelheid dacht ik ook nog dat dat een lineair proces was. Wat iedereen die rouw heeft meegemaakt helaas weet dat dat niet zo is. Dus die enorme berg waar je voor staat huppel je niet zo maar op.

Maar…. maar wees gerust; er komt ook een einde in zicht. Als je gaat lopen op die berg dan komt er natuurlijk ooit een top in zicht. Die top zie je eerst heel helder, en dan denk je: “nou dat loop ik wel in een dagje”. Wat soms, voor een kleine berg, ook best kan. Wat dan eigenlijk meer een heuvel is denk ik nu…

Deze berg van mij was iets groter; het had slingerende paadjes, beekjes waar ik overheen mocht, ik kwam mensen tegen die me hielpen, mensen die niets tegen me zeiden, mensen die me lieten praten, en nieuwe mensen die iets van me wilde. Situaties die ik nog niet kende. Kortom het was een hele, hele interessante berg. Een berg die me liet groeien en dingen liet zien die ik nog niet op een andere berg had gezien. Ik zie mezelf anders door de reis op die berg. Of eigenlijk, ik ben anders geworden. Ik heb gelopen, gestreden, gehuild, gevraagd, gekregen, gedeeld, gewenst en geleden. Ik heb alle stadia doorlopen en het mooiste van alles: Ik ben op de top gekomen en ik geniet van het uitzicht.